Jaki

Dlaczego po mongolskim niebie przechadzają się jaki?

A dlaczego by nie? :-) Wszystko jest kwestią wyobraźni! Jedni marzą o osławionych niebieskich migdałach, a mi zamarzyły się jaki, aż po niebieski, bezkresny horyzont. Nie byle jaki jednak, bo prawdopodobnie jeden z piękniejszych na świecie – mongolski. Horyzont niepokorny, dziki i nieuznający jakichkolwiek ograniczeń. Taki, który zachwyca, intryguje, kusi… Raz łagodnie wijącą się drogą, niknącą niespodziewanie za odległą przełęczą; niekiedy rozmytą granicą stepu, przechodzącą w łagodnie zaokrąglone wzgórza; czasem migoczącą w słońcu taflą jeziora, smaganą delikatnym wiatrem i w końcu pastelowymi górami, pnącymi się aż po strzępy białych chmur. Patrząc na ten horyzont, nietrudno puścić wodze fantazji i udać się w podróż po zachwyt, przestrzeń, błękit nieba i…. magię! Nie wiem jaka będzie ta podróż. Może szalona i nieprzewidywalna, a może wyciszająca i nostalgiczna? Na pewno nieco poetycka, chaotyczna i przede wszystkim wymarzona. Nie wiem gdzie się zakończy, choć pamiętam doskonale gdzie się zaczęła.( Ale o tym będzie już następna opowieść :-)) Bez względu na to, czy patrzyliście kiedykolwiek na świat z perspektywy końskiego grzbietu, czy nie, miło mi będzie, jeśli ruszycie razem za mną galopem przez Krainę Wiecznie Błękitnego Nieba. Kto wie, może i ponad Waszymi głowami spacerować będą jaki?

To co widać z kuchni na parterze

Ułan Bator

W Ułan Bator powiało chłodem. Październikowe dni były coraz krótsze i bardziej pochmurne, a samo miasto zaczęło pokazywać swoje drugie oblicze. Oblicze pozbawione turystycznych aspiracji i ukryte w wąskich uliczkach oddalonych od centrum blokowisk.

Czytaj dalej →